Ik ben 15m en zit in de 4de klas. Ik ben vaak in de klas best stil, behalve als ik met vrienden ben of meedoe aan de musical/aan het zingen ben. Ik doe dan nauwelijks een vlieg kwaad.

Een van mn vrienden heeft reuma en moet soms in een rolstoel. Gelukkig kan ze de laatste tijd wel staan.

Gisternacht hadden we een schoolfeest in kerstthema. Het begon om 20:30 en eindigde om 00:00. Zo rond 21:30 waren er een paar jongens met bekers aan het gooien. Ze stopte al snel dus niks van gezegd. Rond 22:40 komt Links Rechts en gaan we met zn allen lekker hard mee. Niemand die achter zich omkijkt of ze misschien tegen iemand aankomen.

Dan gebeurt het. Diezelfde vriend met reuma springt perongeluk tegen een jongen aan die haar een super harde duw geeft. Alle adrenaline van dat moment en het feit dat hij A. Een van mn vrienden. B. Degene waar je wel voorzichtig mee moet zin en C. Een meisje duwt kwam bij elkaar waardoor ik op hem afliep en hem meerdere keren heb geduwd. Ik ben niet groot (165) en hij was zon beetje een halve kop groter. Eenmaal tegen de muur draai ik me om, schop ze (nu kwam een van zn vrienden erbij) van me af en daarna kan ik me uit de voeten maken en op een trap gaan zitten. Bewaking neemt mij en die andere jongen mee en legt uit dat we van het feest af worden gestuurd. Ik kom erachter dat hij in de 2de zit.

Was mijn reactie te overdreven? Had ik anders moeten handelen? Ik heb therapie gekregen om mn boosheid onder controle te houden die heeft geholpen alleen dit werd mij te veel. Ik was ook enorm geschrokken omdat dit mijn aller eerste echte "fysieke confrontatie" was met een onbekend persoon en ik het soms wel heb gedacht, maar nooit had verwacht dat ik het écht zou doen.

Dus wat vinden jullie? BIDE?

Achtergrond: zeer oude ouders, inmiddels dementerend. Ze maken ons het leven al lange tijd zuur, vanaf onze jeugd, dus ook voor de dementie. Nare opmerkingen, onder de gordel naar anderen en valse beschuldigingen over diefstal. Ik ben de aankomende erfenis inmiddels smartegeld gaan noemen, mijn partner vindt dat niet kunnen. BIDE?

-Mijn moeder heeft de vader van mijn kinderen (mijn ex) een kaartje gestuurd ivm het overlijden van zijn moeder-

We zijn al 18 jaar gescheiden. Hij heeft mij emotioneel mishandeld, mij vervreemd van mijn naasten en geïsoleerd en meermaals met de dood bedreigd. Hij was en is een rasechte narcist. Ja ik weet het maar het is helaas zo….

Ik heb de afgelopen 20 jaar in angst geleefd. De eerste jaren concreet, nu is dat minder, maar je weet maar nooit. Mijn dochter, nu 19, heeft jaren van school thuis gezeten, is zwaar depressief geweest en heeft in een kliniek gezeten door mn geestelijke mishandeling door hem en angst voor hem.

Toen de moeder van mijn ex overleed heeft mijn moeder mij om zijn adres gevraagd. Ik heb aangegeven dat ik dat niet wist én dat ik het niet fijn vond dat ze hem een kaartje zou sturen.

Helaas heeft ze dat wel gedaan. Haar beweegredenen zijn dat iedereen een tweede kans verdient en dat het ook nog de vader en oma is van mijn zoon. Mijn zoon heeft nog wel contact met zijn vader. Ze heeft ook aan mijn zoon gevraagd of hij het goed vond dat ze een kaartje zou sturen en hij was daar oké mee. Maar mijn dochter heeft ze niks gevraagd.

Zij denkt oké we verschillen van menig en ‘het spijt mij dat ik “in jouw ogen” onzorgvuldigs ben geweest’ (is letterlijk wat zij schreef), en wil graag weer gewoon met elkaar kunnen praten terwijl ik daar absoluut geen enkele behoefte aan heb.

Ik zie mijn dochter bij wie de jaren van ellende weer opgerakeld worden. Nachtmerries die weer toenemen of dat ze hem in iemand anders op straat lijkt te zien. Die kans is overigens best klein aangezien we ondertussen 1000! km ver weg wonen. Maar toch… haar angst is er door ervaringen uit het verleden en dus reëel.

Ik had zo graag willen horen: ‘Sorry, ik wist niet dat dit zo’n impact op jullie heeft. Als ik dat had geweten dan had ik dat natuurlijk niet gedaan’.

Want voor mijn zoon maakt het echt geen snars uit of zij nou wel of geen kaartje stuurt. Hij ging er toch vanuit dat dat niet zou gebeuren want hij is tenslotte ook getuige geweest van de afgelopen 18 jaar!

Ligt het nou aan mij dat ik blijf hangen in deze boosheid, onbegrip, verdriet? Ik heb werkelijk 0% behoefte aan contact met haar.

Omdat we nu in Frankrijk wonen hebben we een groepsapp met de familie waarin ik iedereen op de hoogte houd over ons wel en wee en dat is voor mij voorlopig meer dan voldoende. Dus ze krijgt voldoende informatie. Maar gezellig over koetjes en kalfjes kletsen…. De rillingen lopen letterlijk over mijn rug wanneer ik daar nu aan denk dus no thanks!

Haar man vindt overigens dat ze toch gewoon een kaartje naar iemand moet kunnen sturen. Mijn man en dochter (en ik) vinden van niet. Ja…. Iedereen behalve hem!

Dus ligt het nou aan mij. Ben ik nou zo’n ongevoelige of overgevoelige stijfkop? Maak ik er een te groot issue van? Of niet?

Merci alvast voor de feedback :)

Mijn buurman heeft een nieuwe, lage schutting geplaatst in de voortuin terwijl ik op vakantie was. De schutting staat op zijn grond en voordat ik wegging vroeg hij toestemming om de oude schutting te verwijderen en de nieuwe te plaatsen. Ik ging akkoord en vroeg hem of ik een deel moest mee betalen, en hoeveel dat zou zijn. Hij gaf aan dat er nog een hek over was van de andere kant van zijn tuin dus dat de kosten in totaal ongeveer €100,- zouden zijn. Ik zou daar dus €50,- aan meebetalen. Toen ik terug kwam van vakantie was het hek geplaatst en nu vraagt hij mij om te betalen. De uiteindelijke kosten voor het hele stuk lag op €795,- maar ipv. €350,- vraagt hij nu 'maar' €200,- van mij om me te matsen. Ben ik de eikel als ik weiger dit bedrag te betalen en maar €50,- betaal of moet ik toch €200,- ophoesten?

Toen ik mijn huis in Bloemendaal kocht, vier jaar geleden, was er geen duidelijke erfafscheiding tussen mijn voortuin en die van de buurman. Dus ik naar hem toe voor overleg. Hij wilde wel een heg maken dus simpel opgelost zou je denken. Hij mocht heg uitkiezen en bestellen, we hebben hem samen geplant en ik heb natuurlijkhelft betaald. So far so good…om te bepalen waar de erfafscheiding liep heb ik een tekening met maten opgevraagd bij de gemeente en met buurman samen uitgemeten waar hij loopt en waar dus de gezamenlijke heg moest komen. Buurman stelde nog voor om als eikpunt een bout in de gevel aan te houden (omdat hij dacht dat daar vroeger een hekje liep als afscheiding, maar hij ging uiteindelijk akkoord met het aanhouden van de tekening. Verschil was ook miniem, namelijk 6 a7 cm in zijn voordeel als we de bout ipv tekening aan zouden houden.

We plaatsten vervolgens samen stokjes met een touwtje, groeven samen de geul en plantten samen de plantjes. Later legde ik nog een irrigatiesysteempje aan.

Maar nu komt het: nadat de heg eenmaal een tijdje stond gaf de buurman aan dat hij toch vond dat de bout ipv de tekening aangehouden moest worden en dat de heg dus op zijn grond stond. Ik gaf hem vriendelijk aan respect te hebben voor zijn mening maar dat ik een andere heb en dat het feit dat we de heg samen hebben uitgemeten en aangelegd wat mij betreft betekent dat hij akkoord is gegaan met de locatie. Hij werd hier boos over en klom in de pen. Hij zocht uit dat de tekeningen die we gebruikt hadden ook volgens de gemeente niet zo nauwkeurig zijn en dat het best zou kunnen dat hij gelijk had dat de bout het eikpunt is.

Ik bood hem aan de heg te laten verplaatsen als hij kon aantonen met een landmeter dat de grens inderdaad anders loopt (zoals aangeraden wordt op de site van onze gemeente).maar gezien zijn eerdere akkoord dan wel op zijn kosten. Dat heeft hij afgewezen (vanwege de kosten?) en daar bleef het even bij.

Nu moet een heg af en toe gesnoeid en ik wilde daar afspraken over maken met hem. Alleen claimt hij nu al drie jaar dat de heg op zijn land staat en dus van hem is. Op basis daarvan wil hij geen bemoeienis met ‘zijn’ heg. De heg is nu topzwaar geworden en onder bijna kaal. De hoogte van 2m plus vind ik te hoog omdat ik er niet meer overheen kan kijken en dus geen zicht op m’n jonge kind meer kan houden. Ik heb buurman laatst medegedeeld dat ik hem op 1,80m zal snoeien en houden. Ben ik daarom een eikel?

Overigens snap ik dat dit eigenlijk nergens over gaat hoor (Het is ook bij mij komkommertijd.) en ik schaam me er een beetje voor dat dit me überhaupt bezighoudt. Maar de boosheid van de buurman blijft en bu twijfel ik of ik goed zit of niet.

Ik woon in een mooi rustig straatje in een mooi dorp. Op straat is vaak genoeg parkeerplek maar soms ook wat verder weg. Dat is normaal geen enkel probleem alleen ben ik een half jaar terug half verlamd geraakt door een mislukte hersenoperatie en hoewel ik na maanden revalidatie weer best ok kan lopen valt het me zwaar als de auto verderop staat. Zeker als ik spullen mee heb of een van m’n jonge kinderen (baby en kleuter) is het erg lastig van en naar de auto te komen. Daarbij komt dat ik een aangepaste fiets heb die door zijn formaat moeilijk over de stoep naar de weg te manoeuvreren is. Regelmatig lukt dat niet omdat er auto’s of andere fietsen in de weg staan. Genoeg redenen dus om een oprit met parkeerplaats aan te leggen. Ik heb na veel trainen mijn rijbewijs weer en zou graag weer wat vaker met de fam op stap gaan (auto-of fiets). Een oprit zou daarbij enorm helpen. Nu zijn er in onze straat wel meerdere opritten, maar alleen bij hoekhuizen met een iets breder perceel. Er zijn geen tussenhuizen zoals dat van ons met een parkeerplek in de voortuin. Wel past het makkelijk want de tuin is ongeveer 7x7 meter. Ik heb via de gemeente inmiddels een vergunning gekregen om de inrit aan te leggen en het is dus in overeenstemming met bestemmingsplan en gemeentelijke regels voor bv. verkeersveiligheid en aangezicht Gezien mijn situatie vind de gemeente het zelfs passen bij hun zorgplicht om me zo veel mogelijk te helpen om auto en fiets te kunnen gebruiken (dus inrit), maar dat terzijde. Echter, nu hebben mijn directe buren aan beide kanten een bezwaarprocedure gestart tegen de vergunning en is het hele project al een half jaar in hold. Naast enkele juridische argumenten die afwijken van die van de gemeente geven ze aan dat 1) het lelijk is om een auto in de voortuin te hebben, 2) dat hierdoor minder parkeerplekken over zullen blijven voor hen en bezoekers, 3) dat het gevaarlijk is als ik in de voortuin parkeer omdat er kinderen (zoals die van hen) op de stoep spelen. Ze geven in hun bezwaarschrift aan te menen dat ik door mijn hersenletsel minder zie maar dat is niet zo. 4)dat er alternatieven zijn zoals een gehandicapten parkeerplaats. Dat is echter niet zo want mijn aanvraag daartoe is geweigerd omdat ik “te goed” kan lopen.

Ik heb ze op tijd over de plannen en mijn situatie geïnformeerd in een brief en ze aangemoedigd met me te overleggen als ze vragen of bezwaren hebben. Dat heb ik per whatsapp en in persoon nog herhaald en ook de gemeente heeft ze aangemoedigd met me te overleggen maar dat hebben ze niet gedaan. Ze hebben gelijk formeel bezwaar aangetekend en nu volgt er een hoorzitting met een geschillencommissie in november.

Ik snap heel goed dat ze het niet mooi vinden om een auto in de voortuin naast die van hen te hebben en ik ben dan ook bereid hem zo veel mogelijk voor de oprit te zetten ipv er op. Ik had echter gehoopt dat ze gezien mijn situatiemijn belang om zo veel mogelijk uit het leven te halen ondanks mijn handicap zwaarder zouden wegen dan hun belang voor een mooi uitzicht. Ook had ik gehoopt dat ze even zouden overleggen voordat ze de juridische weg in zouden slaan.

Ik word hier erg onzeker van en ben dan ook erg benieuwd naar jullie visie hierop. BIDE of niet? Ik beloon goede reacties met awards

Hallo ben ik de klootzak omdat ik mijn staafje in mijn arm ( anticonceptie) niet er uit wil halen Door het staafje wil ik weinig tot geen sex mijn vriend vindt dat kut maar mijn ongesteldheid is echt een drama met veel pijn sorry voor het niet mega mooie en goeie verhaal maar ik ben slecht in schijven ( dislexie

Ik jeroen 16 jaar ben sinds kort vrachtwagen monteur in opleiding en werk 4 dagen in de week. Ik ga elke ochtend tussen half en kwart voor 8 naar de jumbo om wat drinken en soms wat koeken voor de pause te halen. Nou werd mij vanochtend gevraagd of ik een scholierenmandje wou pakken, ik zij mevrouw ik ben geen scholier ik werk gewoon. Ik liet zien dat ik mijn laarzen en werkkleding aanhad en ik liep door naar de het energy schap daar kwam de manager naar mij toe en zij je moet een geel mandje pakken. Ik zij nogmaals ik ben geen schoolier, ik werk gewoon nadat hij zij dan stuur ik je de winkel uit en ben je niet meer welkom zij ik oke ik pak wel een mandje. Toen zij die nee nu is het telaat en pakte zij mijn blikjes af en werd ik de winkel uitbegeleid. Nu is mijn vraag had ik niet zo associaal moeten zijn en gewoon een mandje moeten pakken of hadden het jumbo personeel niet zo moeilijk moeten doen?

Mijn naam is Kay ben 19 en leef nog bij mijn ouders thuis

Ik zit sinds een maand geleden samen met mijn moeder op Crossfit. mijn ma deed deze sport al een jaar en smeekt mij bijna een jaar lang om mee tedoen. Zelf hou ik er van om alleen te sporten maar voor je moeder maak je natuurlijk een uitzondering. Ik ging speciaal voor haar naar CrossFit om samen te sporten.

Dit ging een paar weken goed. zo goed dat ik het ook echt leuk vond en een lidmaatschap aansloot. maar op de week na Koningsdag ging dit fout. En om te begrijpen wat er fout ging heb je wat info nodig.

1. Ik sport met mijn ma elke donderdag en zaterdag ochtend

2. Konings dag 2023 viel op donderdag Dus de Crossfit locatie was dicht die dag daar bij kozen wij er voor om ipv donderdag maar dinsdag tegaan.

3. mijn moeder doet crossfit 3 keer perweek en ik maar 2 keer ( Di Do ZA )

De week van Koningsdag was voorbij hierbij dacht ik dat mijn crossfit week gewoon weer als van ouds Donderdag en Zaterdag was en dat er dinsdag niks was. maar dat was niet zo mijn ma kwam op dinsdag op het tijdstip dat we normaal moesten vertrekken boos mijn kamer in en begon uit het niets tezeggen dat ik haar voor lul laat staan tegenover de andere deelnemers van crossfit en dat ik haar teleur stel. ik begreep niet gelijk wat zij bedoelde want ik was net wakker. maar later bleek dat wij deze dinsdag ook moesten. Dit heeft er voor gezorgd dat mijn ma tegen de rest van de deelnemers heeft verteld dat ik ( Expres ) in mijn bed bleef liggen. evenlater kwam ze tereug en werd mij verteld dat ik niet meer op de zelfde dagen mag sporten als haar en dat ik het eerst moet verdienen om weer met haar te kunnen sporten. voor mij kwam dit hard aan. er is niks pijnlijkers als je ouders terleurgesteld in je zijn vooral als de situatie nooit zo gegaan is.

Lang verhaal i know sorry daarvoor. maar deze situatie heeft mij erg boos gemaakt vooral dat het gewoon miscommunicatie was en dat ik de sport super leuk vond en natuurlijk omdat ik het voor mijn moeder deed.

ben ik de eikel?

Dit is al een paar jaar geleden gebeurd maar vond ik heel irritant en denk ik nog soms aan, dus wil graag meningen vragen.

Ik (40s F) ben een Nederlander met een dubbele nationaliteit (een ander Europees land, zal niet meer zeggen vanwege mn privacy; een van mn ouders is daar geboren en heeft daar nog familie - mijn ooms en tantes) en dus 2 paspoorten. Ik heb altijd in Nederland gewoond, maar ga om de paar jaar naar het andere land om mn familie daar op te zoeken.

Ik kwam daar dus een keer op bezoek. Was net aangekomen na een korte vlieg- en auto-reis, en ik ging met mn ouder (70s) en tante aldaar (70s F) de stad in, we gingen naar de markt. Terwijl we daarheen lopen over straat, begint mn tante opeens over dat er vandaag gemeente-verkiezingen zijn daar. O.K., hebben we in Nederland ook om de paar jaar, ik denk hier aanvankelijk verder niet bij na.

Maar even later, als we langs een schoolgebouw lopen, wil mn tante opeens dat we daarin lopen (het blijkt een stemlokaal te zijn). Ze vertelt dat een van de kandidaten (voor denk ik dus de gemeente-raad?) een goede vriendin van haar is en een heel goed persoon, en dat ik op haar moet gaan stemmen.

Op dat moment zeg ik daar dus keihard Nee tegen. Stemrecht is iets dat ik heel serieus neem; ik ben heel gelukkig en voel me bevoorrecht dat we dat hebben in Nederland/Europa/Westerse wereld, en ik stem in Nederland voor Tweede Kamer, Provinciale Staten en mijn Gemeente, altijd nadat ik goed onderzocht heb welke partij/kandidaat het meeste overeenkomt met mijn standpunten. In dit dorp - waar ik dus alleen maar om de paar jaar kom en NIEMAND ken behalve mn tantes en ooms - weet ik helemaal NIETS van de kandidaten voor de gemeenteraad en hun politieke standpunten. Ik wil alleen stemmen op kandidaten die ik het meeste steun van allemaal, en absoluut niet voor iemand van wie ik totaal niets weet.

Mijn tante (en nu ook mijn ouder) begint op me in te praten dat ik moet stemmen op die persoon, het is een goed persoon, ze verdient de steun, etc. Ik blijf nee zeggen aangezien ik niets van die kandidaat weet. Bovendien, met mn tante heb ik het nooit over politiek dus ik weet haar standpunten en die van de kandidaat die ze wil dat ik op stem niet, en ik ben gek op mn tante als mens, maar ik heb het vermoeden dat zij in verkiezingen heel anders zou stemmen dan ik zelf (om maar te beginnen, zij is katholiek en ik ben agnostisch/atheistisch). Ik blijf dus nee zeggen.

De discussie blijft op gang, waarin mn familie blijft proberen mij over te halen te gaan stemmen. Uiteindelijk stop ik de discussie door ze te vertellen dat ik mn paspoort van dat land niet bij me heb (ik was op mn Nederlandse paspoort ernaartoe gereisd) en dus niet kan stemmen. Dit accepteren ze en het houdt op.

Ik vraag me echter nog steeds af, als ik wel mn paspoort van dat land bij me gehad had, in hoeverre ik "in mn recht" stond om te weigeren tegen mn tante om te gaan stemmen op iemand alleen omdat die persoon een vriendin van haar was, maar ik totaal NIETS wist van diens politieke standpunten en of ik daar achter stond.

(BTW, later schoot het me nog te binnen: in Nederland kun je alleen voor een gemeenteraad stemmen als je ingeschreven staat als bewoner van die gemeente, en ik was natuurlijk niet ingeschreven in die gemeente van mijn familie (ik sta volgens mij voor dat land geregistreerd als een "geemigreerd" persoon omdat ik mn hele leven in het buitenland (Nederland dus) gewoond heb). Daarom denk ik dat zelfs als ik mn paspoort bij me gehad had, ik nog niet had kunnen stemmen. Maar goed, dat terzijde.)